De uitslag van de DNA test is binnen en bevestigde ons vermoeden. Wil en Marion weten eindelijk wie hun grootvader is. Hieronder haar verhaal:
Het is 1991. Onze opa van vaderskant overlijdt. Een poosje later kijken we foto’s en ik zeg gekscherend: “Je kunt wel zien van wie ik die grote oren heb.”Na een korte stilte wordt mijn broer Wil en mij nuchter verteld dat dat niet kan, omdat opa niet de biologische vader van onze vader is.
Ik ben dan 21 jaar en het bloed stijgt me naar de wangen. Waarom horen we dat nu pas? De reden is waarschijnlijk Twentse nuchterheid. Onze oma is dan al overleden dus we kunnen haar helaas niets meer vragen. We laten het erbij. 2009: Onze vader overlijdt. Hij heeft nooit interesse gehad in wie zijn ‘echte’ vader was. Hij is erkend door de man die wij kennen als onze opa, en dat was voor hem voldoende. Er gaan jaren voorbij en de behoefte om te weten wie onze biologische opa is, blijft aan mij knagen. Het zal rond 2012 zijn als ik voorzichtig eens wat dingen begin uit te zoeken. Ik bel eerst de halfzussen van mijn oma maar zij kunnen me weinig vertellen. Oma komt uit een hele nette familie maar ze was een beetje een buitenbeentje, een losbol. Geboren in Zutphen maar vertrokken naar Hilversum en her en der gewoond. Ik vraag haar persoonskaart op en ook die van opa in de hoop wat wijzer te worden. Uren speur ik op internet naar allerlei informatie maar aan de hand van al die adressen komen we niet verder. Ik laat het een tijdje rusten en ongeveer twee jaar geleden besluiten mijn broer Wil en ik de zoektocht samen weer op te pakken.
Weer beginnen we met de persoonskaarten. Ze is in de oorlog, in 1942, zwanger geraakt in Hilversum, maar ze is hoogzwanger naar Den Helder vertrokken. Dus richten we eerst onze pijlen op Den Helder. We hebben het adres waar ze ging wonen en we weten ook met wié ze daar woonde. Omdat de naam Johannes (Ik noem i.v.m. de privacy in dit hele verhaal geen achternamen) ook op de geboorteakte van mijn vader staat, omdat hij de aangifte van de geboorte van onze vader deed, en onze oma hoogzwanger bij hem introk vanuit Hilversum en onze vader ook Johannes heet, gaan we er zo’n beetje blind vanuit dat hij dan wel de verwekker moet zijn geweest.
Weer speuren we uren op internet naar aanknopingspunten. Maar we lopen muurvast. Ik schakel in 2021 het radioprogramma Adres Onbekend in en mag op de radio mijn oproep doen. Er bellen twee dames naar de studio en eentje heeft een adres van een dochter van Johannes. Ik stuur haar een brief maar die valt helemaal verkeerd. Ze blijkt een rotjeugd gehad te hebben en wil niet meewerken. Sinds mijn brief heeft ze al een week nachtmerries. Met alle informatie die we hebben gevonden over deze Johannes begrijpen we dat wel en ergens hopen we dat dit niet onze opa is.
Klik op de afbeelding om Marion te horen en scroll naar beneden.
De Zoekbrigade van Adres Onbekend blijft achter de schermen met ons meedenken en meezoeken maar we horen niet veel meer van ze. Wil en ik beseffen dat we voorzichtig moeten omgaan met onze vermoedens. Je kan zomaar niet een vreemde familie benaderen en allerlei aannames doen die nergens op gebaseerd zijn. Voor ons is het een leuke zoektocht maar die mensen worden enorm overvallen. We beseffen dat ze al zwanger is geraakt in Hilversum dus we laten Den Helder voor wat het is en we gooien het over een andere boeg en gaan samen op pad door Hilversum. Het is een bijzonder gevoel om daar samen met mijn broer te lopen door de straten waar onze oma als jonge meid ook haar stappen zette. Waar ze haar boodschappen deed, waar ze lachte en huilde en haar leven leefde in oorlogstijd. We bellen aan bij het huis waar ze gewoond heeft en het blijkt een huis dat vroeger allerlei kamers had die onderverhuurd werden. Maar veel wijzer worden we niet. Op basis van een naam van een alleenstaande man die er ook woonde tegelijkertijd met haar, zoeken we in het wilde weg nog contact via MyHeritage met allemaal mensen met die naam maar weer lopen we helemaal vast. Eigenlijk prutsen we maar wat aan.
Het is februari 2022. Het moment dat ik besluit een DNA-test te doen. Ik haal de teststaafjes langs de binnenkant van mijn wangen, stop ze in de envelop en stuur ze op. En dan begint het wachten…En dan duurt wachten lang, al hebben we geen idee waar we naar op zoek zijn en waar we uit gaan komen. Na een aantal weken zijn de uitslagen binnen. Ik heb een DNA match met een jonge vrouw uit de regio Hilversum. We combineren wat feiten, en ondanks dat de match helemaal niet zo groot is (maar die kennis hebben we op dat moment nog niet) leggen we contact en al snel gaan mijn broer en ik bij Raissa op bezoek. Ze heeft een stamboom op papier en na wat puzzelen hebben we een idee in welke richting van de familie we moeten zoeken. Let wel: We nemen dit snelle besluit puur op basis van wat zij zegt, namelijk dat haar oma een echte Hilversumse is. Wij denken serieus op dat moment nog dat het allemaal heel simpel is en dat we de oplossing binnen handbereik hebben. We sjezen als een malle naar en door Hilversum om voor sluitingstijd nog terecht te kunnen bij het archief om wat namen en adressen te verkrijgen en zijn helemaal hyper (en m’n broer heeft een paar dagen later een dikke bekeuring in de bus). Na wat uitzoekwerk, zitten we een paar weken later op zondag op de bank bij Ada en haar zus die weer zijdelings familie van Raissa zijn. Zéér zijdelings. Het is heel gezellig en toch ook wel vreemd maar Ada ontvangt ons met open armen en is zeer bereid om mee te werken. Dat we geen enkele gelijkenis met onze vader zien op de foto van háár vader schuiven we voor het gemak even aan de kant. Ada hoopt dat we familie zijn en wij snakken ook naar een positieve uitkomst dus ik neem DNA bij haar af. Opsturen naar MyHeritage maar weer en wachten… Helaas voor ons en Ada. We delen geen DNA.
Wie is toch zijn vader?
Inmiddels weten we niet meer waar we het moeten zoeken en we schakelen Els Leijs in. Els is bekend van televisie, van ‘De reis van je genen‘. Els zegt dat wij al zo goed bezig zijn en zoveel zelf kunnen dat we meer gebaat zijn bij hulp i.p.v. dat alles ons uit handen wordt genomen. Ze adviseert ons om contact op te nemen met Annemieke van der Vegt van DNA Hulp. Dat doen we. Annemieke zegt dat we een stamboom moeten maken met alle kleine matches die er nu liggen. Dat is een behoorlijke klus maar Wil en ik steken er alle vrije uurtjes in en zitten soms tot diep in de nacht te videobellen over details en dingen die we niet kunnen plaatsen. Dit lijkt een simpel klusje maar je moet op verschillende websites allerlei data checken van voorouders voordat je mensen zomaar toevoegt aan je stamboom. Want als er iets niet klopt, ga je verkeerde aannames doen. Het grappige is dat we inmiddels allemaal mensen hebben ontmoet die verre familie van elkaar zijn maar elkaar niet kennen, terwijl Wil en ik exact weten op welke plek ze in de stamboom staan en hoe ze verwant zijn 😄 Na een paar weken staan de vijftig grootste DNA matches in een stamboom. Samen met Annemieke werken we dankzij al die kleinere matches (waar we ook Raissa weer tegenkomen) naar boven naar de mensen die onze gezamenlijke voorouders moeten zijn.
De hoeveelheid gedeeld DNA druk je uit in CentiMorgans en via het grote aantal CentiMorgans dat ik deel met ene Simone, die zijdelings ook weer verre familie is, komen we uit bij een gezin uit Hilversum. Annemieke weet zeker dat onze opa een van de drie zoons moet zijn geweest uit dat gezin: Gerrit, Jan of Lambertus. En zo schieten we toch wat op. Maar het vinden van nazaten levert enorm veel problemen op. Op allerlei websites zoeken we en deze keer zoeken we voorzichtig contact met mensen met die achternaam. Maar het wil niet vlotten. Maar nét als ik Adres Onbekend weer benader of ze ons weer willen helpen, komt er een paar maanden geleden een doorbraak. In de stamboom hebben we, mede door het aanvragen van de persoonskaarten en woningkaarten van de bewuste familie, al heel wat namen staan van nazaten. Op een avond google ik een van de namen en waarachtig: Ik stuit op een nieuwsbrief van een of andere sportclub en daarin wordt een dochter van Jan genoemd. Ik stuur een mail naar de sportclub en vraag of ze haar deze mail willen sturen. Om duidelijk te maken dat we serieuze bedoelingen hebben, noem ik haar doopnamen, geboortedata en de namen van haar ouders.
De volgende dag al gaat mijn telefoon. Ik word gebeld door Ineke. Zij is de zus van degene naar wie ik mailde. Haar zus is verstandelijk beperkt dus de club had mijn mail doorgestuurd naar haar. Ze is heel nieuwsgierig naar ons verhaal en wil graag helpen. En zo bellen Wil en ik een paar weken later aan bij Ineke. Als ze de deur opendoet, zien we zeker enige gelijkenis met onze vader maar niet overtuigend. Ineke is ook overtuigd dat haar vader niet onze opa is. Terwijl we met haar en haar man aan de keukentafel zitten vliegen de foto’s over en weer. Maar ook Wil en ik zijn niet erg overtuigd. De DNA staafjes komen weer tevoorschijn en dan sturen we haar DNA ook op. En begint het wachten weer… Een paar weken later. De uitslag komt binnen. Het blijkt maar rond de 700 cM. Potverdorie. Dat is lang niet genoeg om een halfzus van pap te kunnen zijn. Maar het is wél voldoende om zeker te weten dat we in de juiste familie aan het wroeten zijn. We zijn een beetje gedesillusioneerd want hoe nu verder? Want Jan is het dus niet. Het leek tot dat moment onmogelijk om in contact te komen met de zoons van Gerrit. We zoeken ons helemaal gek naar een manier om in contact te komen met Gerard. Ik mail in wanhoop zelfs de gemeente waar hij woont, want dat hebben we al wel ontdekt. De (lieve) gemeente heeft onze mail aan hem doorgestuurd en hij laat via de gemeente weten dat we hem mogen mailen. Wil en ik zijn superblij en ik stuur hem direct een mail waarin ik, deze keer voorzichtig, uitleg dat we onze biologische opa zoeken en dat we graag met hem in contact komen. Gerard reageert niet. Weken gaan voorbij en na nog een mail gestuurd te hebben met wederom geen reactie, geven we de moed bijna op. Dan komt er ineens een mail terug van de vriendin van Gerard. Hij blijkt een hersenbloeding gehad te hebben en is aan het revalideren maar hij wil ons graag ontmoeten. Je raadt het al. Wil en ik springen weer in de auto en gaan naar het revalidatiecentrum. Gerard is nog even weg maar we praten alvast even met zijn vriendin. Dan wordt Gerard in een rolstoel de kamer ingereden. Wil ziet het meteen maar bij mij duurt het iets langer voor ik de gelijkenis met onze vader zie. Maar hoe langer we met hem praten hoe meer ik het zie aan zijn bewegingen en oogopslag. We nemen weer DNA af en buiten nemen we een euforisch filmpje op voor Annemieke want we zijn overtuigd dat we goed zitten. We vallen elkaar in de armen en zeggen: “Het zit erop. We hebben hem, dit kan niet missen!”
Maar ook met Gerard blijken we te weinig DNA te delen om met zekerheid te kunnen zeggen dat Gerrit onze opa is. We zijn moedeloos. Er is nog maar één broer over en dat is Lambertus maar die heeft helaas geen kinderen gekregen. Lambertus zelf lijkt ook op onze vader en we nemen op dat moment dan maar genoegen met de gedachte dat het dan wel Lambertus zal zijn geweest, maar Lambertus was veel jonger dan onze oma dus in ons verhaaltje klopt het niet. We hebben het voor 75% ontrafeld voor ons gevoel maar we hoopten zo op 100% zekerheid…. Gerrit was een muzikant. Een flierefluiter. Een buitenbeentje. Een losbol. Hij zou veel beter matchen met onze oma. Maar ja, DNA liegt niet. We vinden het frustrerend dat we net het laatste stukje niet kunnen ontrafelen. Dan besluit ik om Ruud te mailen, de broer van Gerard. Ruud woont in Suriname maar komt binnenkort naar Nederland en hij is ook geïnteresseerd in zijn stamboom en wil graag meewerken. We verwachten er niet veel van maar we spreken met hem af in een restaurant. Wil en ik zitten er al als hij binnenkomt. Als we hem roepen en hij bij ons komt zitten, beneemt het me bijna de adem: Het is alsof onze vader bij ons is komen zitten. Hij lijkt sprekend op pap! Zijn ogen, zijn wangen, neus, zelfs zijn haar. Het is bijna eng om naar te kijken en het raakt me heel erg. Hij lijkt veel meer op onze vader dan Gerard. We kletsen lang met hem en hij laat ook foto’s zien van zijn vader. We zien niet heel veel gelijkenis maar met hem zelf dus wél. Ruud zegt dat hij het jammer vindt dat onze vader niet meer leeft want hij had een halfbroer wel leuk gevonden. Wil neemt een foto van hem en ik neem de DNA test af. We nemen afscheid en Wil en ik zijn in shock vanwege de gelijkenis.
En dan is het de dag van vandaag. Ik zie in mijn mail dat de DNA resultaten binnen zijn. Wil en ik videobellen en we drukken tegelijk op de DNA-knop in MyHeritage. En daar staat het: 1100,5 CentiMorgans. Ik heb dus een enorm grote match met Ruud. Deze hoeveelheid CentiMorgans zegt genoeg: Vandaag is onomstotelijk vast komen te staan dat Gerrit onze biologische opa is. We zijn flabbergasted! En zo komt er een eind aan een zoektocht van ongeveer twaalf jaar. Een zoektocht waarin we lieve mensen leerden kennen die dan wel geen familie bleken maar zich wel zo gedroegen en met ons meehoopten dat het wél zo was. Urenlang hebben we op internet gezocht in allerlei uithoeken naar mensen die voor ons slechts namen waren in een stamboom. We wroetten in families waar we niets te zoeken hadden en prutsten maar wat aan. We hadden hoop en verloren die soms net zo snel weer. En dan komt uiteindelijk de ontknoping waar we zo op hoopten. Helaas kunnen we Gerrit niet meer ontmoeten, maar we zijn wel enorm blij en dankbaar dat Ineke (onze halfnicht), Gerard en Ruud (halfbroers van pap en dus onze halfooms) hier zo open in zijn gestapt en ons alle medewerking hebben verleend. Het is nogal wat dat een vreemde broer en zus zomaar je familie binnen denderen met de vraag of je DNA wilt afstaan. Maar we zijn met open armen ontvangen. Het is ook jammer dat onze vader dit niet meer kan meemaken. Maar voor ons is het dit allemaal waard geweest.
Wij weten nu wie onze biologische opa is en dat is wat ieder kind wil weten…
Onze grote dank gaat uit naar Annemieke voor haar hulp, waarmee ze ons binnen een paar weken op het juiste spoor zette. Annemieke, we zullen je tips, hints en humor missen in de groepsapp. (NB: Dit verhaal beschrijft slechts de zoektocht naar onze afkomst. Op geen enkele manier wil ik onze opa die wij altijd gekend hebben als onze opa, hiermee tekort doen ❤)
