Verhaal van Yvonne

De zoekreis die Yvonne en ik maken, is de meest complexe waar ik tot nu toe mee bezig ben geweest. Hieronder het verhaal van Yvonne waarin duidelijk wordt waarom het zo complex is. Annemieke

Yvonne haar verhaal:

Het meest vanzelfsprekende in iemands leven, is weten waar je vandaan komt. Het is zó vanzelfsprekend, dat als íets zeker is, het de afkomst van je ouders is.

Ik had geweldige adoptieouders. De bodem van mijn bestaan, bestond alleen maar uit liefde. Ik was hun kostbaarste bezit. Streng maar rechtvaardig ben ik opgevoed. Hun liefde voor mij, was de rode draad in mijn leven.
Op een bepaalde leeftijd wil je weten waar je vandaan komt. Van wie heb ik mijn eigenaardigheden, mijn karakter, op wie lijk ik? Allemaal vragen die niemand kon beantwoorden.

Op 28-jarige leeftijd ging ik voor het eerst op zoek naar mijn roots. Mijn adoptieouders stonden hier 100 % achter. Niet wetende dat het 31 jaar zou duren voordat ik een ouder zou vinden.
Mijn biologische moeder beviel destijds in Lille, in Maternité de la Sainte Famille. Ze was 32 jaar en ik was haar 1e kindje. Het was een bevalling zonder complicaties. Het was bijna zeker een Belgische dame. Deze gegevens heb ik 10 jaar geleden toegestuurd gekregen door een Franse instantie, die zich inzet voor kinderen geboren onder X.

“Op 4 juni 1964 om 12:55 uur werd Yvonne Marie Maurice geboren op 14, place de Sebastopol, vrouw. Opgemaakt op 9 juni 1964 om 16.46 uur op verklaring van Michel Warin, achtendertig jaar oud, secretaris-generaal, wonende in Lille, die de aankondiging heeft bijgewoond, die de akte heeft voorgelezen en heeft uitgenodigd om de met ons ondertekende akte voor te lezen. Henri Houze, ambtenaar van het stadhuis van Lille, ambtenaar van de burgerlijke stand bij delegatie van de burgemeester”

Met deze weinige informatie moest ik op zoek. Een speld in een hooiberg vind je volgens mij eerder.

Alles gedaan, alles. Drie kranten in België benaderd. Zonder probleem werd mijn verhaal/oproep geplaatst. De VTM, een Belgische tv-zender benaderde me naar aanleiding van het krantenbericht en maakten een reportage. Spoorloos onderzocht mijn verhaal. Maar het mocht niet baten. Alleen wat losse flodders kwamen hieruit. Jaren later een bezoek gebracht aan Els Leijs, Leijs & Partners. Ook zij kon niets voor me betekenen.

Het was de nonnen dus tóch gelukt, geboren worden onder X (né sous X), geen naam maar een kruisje, waar eigenlijk de naam van de moeder zou moeten staan. Dit maar met één doel; moeder kan kind nooit terugvinden en kind moeder niet.

April 2020, op een zondagmorgen belt mijn vriendin me en zegt “Els Leijs” bij WNL. Ze hebben een nieuwe methode. Middels DNA om je biologische ouders te vinden.
Eigenlijk meteen een mail geschreven naar Els en dezelfde dag nog een berichtje terug: “Wat ben ik blij dat je contact met me opneemt”, waren haar woorden. Heb zoveel aan je moeten denken. Nu kunnen wij je misschien wel helpen. Hier werd het zaadje gepland naar mijn reis in de DNA- wereld. “Dankjewel Els Leijs.”

Het kwam in een stroomversnelling. DNA afgenomen, verzonden naar het laboratorium van Ancestry en later geupload bij MyHeritage. Binnen een paar weken was de uitslag er. Juni 2020. Els maakte een rapport en tijdens ons 1e telefonisch contact zei ze: “Je komt uit België, Sint-Truiden of omstreken. Wil je door?”

Eindelijk weet ik in welk gebied in de wereld mijn wortels liggen

Gezien de drukte van Els i.v.m. de reportage oorlogskinderen, nam Annemieke van der Vegt het dossier over.

In 2020 begonnen we samen een stamboom op te zetten. De matches waren niet groot. Bij alles wat we vonden, wisten we niet of het vaders of moeders kant was. Ik was een leek, maar Annemieke nam me aan haar hand mee. Ik begreep nog niets van al die termen, maar Annemieke legde het me uit met haar engelengeduld. Al snel ontstond een mooie boom. Ik had hoop, maar mijn ongeduld kwam om de hoek kijken. Na maanden avond na avond te hebben gezocht – soms na 6 uur zoeken in allerlei databases -, vonden we niets wat we wilden. Toen wist ik, dit wordt een lange reis.

Ik werd beter in het zoeken en Annemieke adviseerde me een 2e beeldscherm te nemen. Na verloop van tijd vertrouwde ze me zelfs toe om zelf gevonden matches in de boom te hangen en keek over mijn schouder mee.

Het 1e jaar ging voorbij en hoe vaak ik haar gezegd heb “weer niets gevonden”. “Dit is mijn job”, zei ze dan heel nuchter. Er ware hopeloze en hoopvolle dagen en zo ploeterden we door en door. Jaar twee ging voorbij. De boom werd groter en groter.

Mijn ongeduld stak af en toe weer de kop op. Annemieke ving me op en hielp me weer op de harde weg. We hadden personen op het oog. Het liefst zat ik al in de auto er naartoe. Annemieke die me terugfloot met de woorden “alleen DNA is leidend”.

Dan komen er voorouders in beeld. Annemieke haar oog valt op één persoon. Een man, 2 x getrouwd en geen kinderen. “End of the line”, hadden we eronder gezet. Hij had namelijk nooit kinderen gekregen…… maar kwam wel uit Sint-Truiden.

Annemieke vraagt me uit te zoeken of hij ooit kinderen heeft gehad. Ik dacht hè hè, daar heb ik al zoveel tijd in gestoken. Hij heeft er geen. Tot ze zei: “Misschien eentje Yvonne en dat ben jij……….. “.
Een soort van Derek Bolt kwam in mij naar boven en ik ben gaan spitten, bellen en mailen met mensen die ooit in zijn buurt waren geweest. Eén persoon stuurde me zelfs een paar foto’s. Een lieve, zachte, aardige en knappe man zag ik.

“Yvonne geen emotie”, hoe vaak ik dit heb gehoord van haar in de afgelopen drie jaar. Deze woorden maakten me dan ook sterker. Zonder een koele kikker te worden, kwam ik zo niet in een emotionele achtbaan.

In april 2023 was het tijd te gaan testen. Eén achterneef van mijn vermoedelijke vader was in beeld. Vol vertrouwen reed ik naar Sint-Truiden en werd ontzettend gastvrij ontvangen. Meerdere familieleden van hem waren aanwezig, het was één warm bad. Daarna zes weken wachten voor de uitslag.

Ik vertrok vanuit Kreta terug naar huis. Mijn telefoon gaat, Annemieke belde. Mijn hart gaat naar de 200 slagen per minuut. Bij thuiskomst zou ik haar bellen. Normaal slaap ik voordat het vliegtuig in de lucht is. Toen heb ik 3,5 uur met open ogen naar de stoel voor me zitten staren……….. Ik wilde zó graag dat het mijn vader was.

Vijf uur later samen gebeld. Ze las de testuitslag voor. Een voor mij, megagrote match met mijn testpersoon. Al mijn andere matches bleven meestal onder de 100 cM.

“We hebben hem”, zei ze. Je bent een kind van hem. Ongeloof, stilte, is het echt waar? De man die nooit kinderen heeft gekregen, had toch één dochter en dat was ik. Tranen om mijn adoptieouders en mijn overleden man, drie mensen die zoveel meegeholpen hebben, achter me stonden, die zó graag het geheim hadden willen weten………. Helaas zijn ze overleden.
In mijn huis hing al jaren een grote fotolijst met daarin 5 x een leeg passe-partout op een rij. De volgende dag heb ik die gevuld. Ik in het midden, mijn adoptieouders links van mij en mijn biologische vader rechts van mij. Ik raak er niet op uitgekeken. Met Vaderdag twee rozen gekocht en bij hun foto gezet.

Ondertussen een aantal weken verder heb ik zijn graf bezocht, bloemen geplukt en op zijn graf gelegd. Heb met familieleden gesproken. “U trekt op hem”, letterlijk de woorden van iedereen die hem gekend heeft. Na 59 jaar lijk ik op iemand, heb ik er een gezicht bij. Dit is niet uit te leggen.
Een vriend van hem gesproken. Al zijn karaktereigenschappen kwam ik te weten. Ik kon ze allemaal afvinken, een voor een. Dit gevoel is niet te beschrijven. Sindsdien merk ik in mijn handelen, dat ik bij heel veel dingen denk “dit heb ik van mijn vader”. De halve missie is geslaagd. Nu door naar de andere ouder…. mijn moeder…… die onderstaand briefje moest schrijven en ondertekenen:

Zij mocht dan wel niet naar mij zoeken, ik ben vastbesloten om haar te vinden!

Annemieke en ik zijn alweer volop bezig. Ze steunt me in alles. De woorden “ik ben er voor je”, de dag na de uitslag vergeet ik ook niet. Ondanks haar drukke werkzaamheden heeft ze altijd tijd, 7 dagen in de week. Ik werd soms ‘’s nachts nog door haar teruggemaild. Door haar vasthoudendheid weet ik nu de naam van mijn vader.

Het is de nonnen niet gelukt. Ook geboren onder X kun je te weten komen door DNA van wie je afstamt. Wij hebben de helft van het geheim ontrafeld. Dank Dank Annemieke van der Vegt!